Agressor op de Fiets - door Yvet van Geest
02/09/10 Categorie: Agressie
Agressor op de fiets? Of toch niet? Terwijl ik de hond uitlaat valt mijn oog op deze fiets: “Agressor” staat er op.
Wie heeft nu de associatie van fiets met agressor? Meestal is het de ongedurige automobilist, tikkend op zijn voorhoofd, die we symbool hebben staan als agressief persoon. Maar opeens herinner ik me weer dat toen ik vroeger als 15 jarige op de fiets naar de jongerendisco mocht dat ik eindeloos gebracht werd en tot mijn schaamte ook opgehaald werd door mijn ouders. Dit had te maken met “de-agressor-op-de-fiets”, een wildvreemde man die zich in de bosjes achter tankstations en op verlaten fietspaden verborg om je in het geniep van je fiets te sleuren en lastig te vallen. Toen ik eindelijk zelfstandig de stad in mocht heeft die agressor mij nog vaak in mijn hoofd achterna gezeten, ik vocht met hem en kwam veilig thuis, maar de angst was er niet minder om. Die verdween pas toen ik in mijn vechtsporttraining leerde hoe ik mij, in geval van nood, fysiek kon verdedigen.
Later realiseerde ik me toen ik, in de trainingen die ik geef, verhalen hoorde van mensen die als kind waren lastig gevallen of als tiener of ook als volwassene dat het meestal niet die onbekende agressor op de fiets is maar de oom, de coach, de partner, de pastoor of de werkgever ... zonder fiets.
Wie heeft nu de associatie van fiets met agressor? Meestal is het de ongedurige automobilist, tikkend op zijn voorhoofd, die we symbool hebben staan als agressief persoon. Maar opeens herinner ik me weer dat toen ik vroeger als 15 jarige op de fiets naar de jongerendisco mocht dat ik eindeloos gebracht werd en tot mijn schaamte ook opgehaald werd door mijn ouders. Dit had te maken met “de-agressor-op-de-fiets”, een wildvreemde man die zich in de bosjes achter tankstations en op verlaten fietspaden verborg om je in het geniep van je fiets te sleuren en lastig te vallen. Toen ik eindelijk zelfstandig de stad in mocht heeft die agressor mij nog vaak in mijn hoofd achterna gezeten, ik vocht met hem en kwam veilig thuis, maar de angst was er niet minder om. Die verdween pas toen ik in mijn vechtsporttraining leerde hoe ik mij, in geval van nood, fysiek kon verdedigen.
Later realiseerde ik me toen ik, in de trainingen die ik geef, verhalen hoorde van mensen die als kind waren lastig gevallen of als tiener of ook als volwassene dat het meestal niet die onbekende agressor op de fiets is maar de oom, de coach, de partner, de pastoor of de werkgever ... zonder fiets.