Een cafeetje in de Amsterdamse Pijp. Ik heb een afspraak met een
van onze actrices om de demonstratieworkshop voor te bereiden
voor de Carrièrebeurs Zorg & Welzijn volgende week in de RAI.

Even weg van kantoor om te brainstormen om tot een goed actief
maatwerkprogramma te komen voor de doelgroep van deze beurs.
Ik ga zitten aan een vier-persoons tafeltje en ga vast aan het werk.
Langzaam wordt het drukker.

Opeens hoor ik de stem van de eigenares van het café vragen of er twee heren aan mijn tafeltje mogen komen zitten. Ik zeg dat ik dat normaal gesproken prima zou vinden maar dat ik straks graag even rustig wil kunnen vergaderen. Ze raakt geïrriteerd en zegt dat ik in mijn eentje een vier-persoons tafel bezet houd en dat dit niet kan tijdens lunchtijd. Ik zeg dat ik best aan een tweepersoons  tafel wil gaan zitten maar dat ik graag wat privacy wil tijdens mijn gesprek. De eigenares mompelt nog wat giftige woorden terwijl ze me zegt dat ik echt moet verhuizen. Ik pak mijn werk in. Kijk  zoekend naar een ander tafeltje, zie mijn actrice binnenlopen en zeg: “kom, we gaan ergens anders heen”. 
 
Aan de overkant in een minder trendy café bestellen we koffie en ik trek mijn laptop tevoorschijn om aan het werk te gaan. De serveerster komt terug met de koffie en zegt : “U mag hier geen laptop op tafel hebben dat is verboden hier”. Ik denk dat ze een grap maakt maar zie dat dit niet zo is. Ik vraag  of het te maken heeft met angst om koffie over de klant zijn laptop te gooien? “Nee”,  zegt ze, “ ik heb geen idee waarom het niet mag maar het is verboden” . Mijn actrice en ik kijken elkaar aan. Ik pak mijn laptop en mijn werk in en we lopen de deur weer uit.
 
We kiezen een rustig lunchtentje een straat verder uit.  Ik vertel de eigenares dat we hopen dat we hier welkom zijn met laptop. Ze lacht en zegt: “natuurlijk”. Een jonge man komt de bestelling opnemen. We bestellen iets te eten en ik bestel een kop thee. Mijn actrice zegt dat ze pas na de lunch iets warms te drinken wil bestellen  maar dat ze nu graag een glaasje water wil. De jongen kijkt ons aan en zegt. “Ik  mag geen kraanwater schenken”. We kijken elkaar zuchtend aan en bestellen een SPA blauw.

Volgende keer maar gewoon weer op kantoor?

Tags: communicatie, horeca